'Εκδηλώσεως συνέχεια...

Τό μέγεθος καί ἡ ἐπιτυχία μιᾶς ἐκδηλώσεως δέν ἐξαρτᾶται βέβαια ἀπό τό ἂν τήν ἐτίμησαν κάποιοι ἐπίσημοι ἢ ἀπό τό ἂν γέμισε ἀσφικτικά ἡ αἲθουσα .
Ἃλλωστε οἱ "ἐπίσημοι" ἐλάχιστα μᾶς απασχολοῦν εἰδικά σ'αὐτἠν τήν ἐποχή πού οἱ ἒννοιες τῶν πραγμάτων ἒχουν χάσει τό περιεχόμενο τους καί ὃ,που τά πᾶντα ἀναθεωροῦνται καί ἀνατρέπονται. 
Ἒτσι ἡ προσφώνησις  εἶχε πραγματικά ἀξιοκρατική ἱεράρχησι διότι ἒβαλε σε πρώτη σειρά καί με ὀνομαστική ἀναφορά τούς ἀπόμαχους τῆς πραγματικῆς προσφορᾶς καί δημιουργίας.
Ἒγινε ἀναφορά καί στούς ἀπόντες, εἰδικά σ'αὐτούς πού ἒχασαν τήν ζωή τους στήν διάρκεια τῆς ἐργασίας.
Σημαντικό ὃμως εἶναι καί τό γεγονός  ὃτι μέσα ἀπό αὐτή τήν συγκέντρωσι ἓνα σύνολο ἀνθρώπων ἦρθε ποιό κοντά καί ἒδωσε ὢθησι σ'αὐτήν τήν βασική οὐσία τῆς ζωῆς πού εἶναι ἡ κοινωνικότητα.
Μνῆμες ἀπό τα παλιά ἀναστήθηκαν καί πλέχτηκε ἒτσι μία ἱστορία μέσα στήν ὁποία ὁ καθ' ἓνας εἶχε ἓναν ζωντανό ρόλο.
Ἡ ἀναφορά τῆς Σωτηρίας στήν ἱστορία τῶν Μεταλλείων, ἦταν ὁ σκελετός πάνω στόν  ὁποῖο πλέχτηκε αὐτό τό ζωντανο σκηνικό. 
Τό συμπληρωσαν οἱ ἀναφορές τῶν κυριῶν, καθηγήτριας Ἡρῶς Φραγκούλη καί Μυρσίνης Σαμαρᾶ οἱ ὁποῖες ἐπρόβαλαν βίντεο καί διαφάνειες μαζί με ἐπεξηγήσεις γύρω ἀπό τό θεμα. 
Καί οἱ δύο εἶχαν ἐμπειρικές σχέσεις με τήν ἱστορία  εἲτε ἐπειδή ἒζησαν ἁπλῶς σ'αὐτή τήν ἐποχή εἲτε ἐπειδή ὁ πατέρας ἐδούλευε στό ἐργοτάξιο. 
Μοῦ ἦρθε στήν μνήμη καί μία κοινωνικά καταξιωμένη ἀποῦσα ἡ ὁποία μεγάλωσε στα Μεταλλεῖα καί θά προσέθετε πολλά σ'αὐτό τό ἒργο ἂν δέν εἶχε φύγει τόσο νωρίς ἀπό τήν ζωή .
Πρόκειται γιά τήν Δήμητρα τήν Φραγκοπουλου, τήν κόρη τοῦ Μάστρο Διαμαντῆ .
Θυμηθήκαμε λοιπόν τόν Μαστρο Διαμαντή με τά ἀδέλφια του, τόν Γιῶργο καί τόν Ἀντώνη . 
Ἓγινε ἀναφορά στούς δύο διάσημους δολοφονημένους. Στόν Ἀνδρέα  τόν Συρίγο καί στόν Ἀλέξανδρο Ἀθανασιάδη  γιά τούς ὁποίους μόνον καλά λόγια εἶχαν να εἰπωθοῦν . 
Τόν μακαρίτη τόν Ἀθανασιάση τόν γνώρισα στό γραφεῖο του στήν Ἀθήνα ὃταν τοῦ μετέφερα αἲτημα τοῦ χωριοῦ να μᾶς βοηθήσει οἰκονομικά γιά τό γήπεδο ἢ τό νηπιαγωγεῖο ( τά κύτταρα τῆς μνήμης τόσων χρόνων δέν κατάφεραν να μοῦ ἀνανεωθοῦν...) καί στό ὁποῖο ἀνταποκρίθηκε.
Βλἐπεις οἱ ἀπόντες ὑπερτεροῦν σε ἀριθμό ἀπό τούς παρόντες διότι ἡ ζωή ἒχει τούς δικούς της κανόνες ... 
Ἁπλῶς οἱ ἂνθρωποι ἒχουμε τήν δυνατότητα να κάνουμε ὑπερβάσεις καί να τούς ἀντιμετωπίζουμε μέ τά δικά μας ἐργαλεῖα πού  βρίσκονται στόν χῶρο τῆς ἠθικῆς καί πού λέγονται  σεβασμός καί μνήμη.
Ἒχουν πάντα μεγάλη σημασία αὐτά τά δύο διότι ἡ σεβασμός καί ἡ μνήμη ὁδηγοῦν σωστότερα πρός τό μέλλον τήν κάθε κοινωνία. Μέσα ἀπό αὐτές τίς διεργασίες προωθεῖται ὀ ἀλληλοσεβασμός καί ἀπό κεῖ ἡ συλλογική δημιουργία καί ἠ πρόοδος. 
Ἀπόδειξι σ' αὐτό εἶναι ὃτι πολλοί  ἒτρεξαν να προσθέσουν μία πληροφορία,  μία ἰδέα ἢ νά κάνουν μία διόρθωσι.
Δηλαδή, ὑπάρχει δυνατή μαγιά γιά πάρα πέρα στόχους. Ὃπως για τήν δημιουργία κάποιου μουσείου, γιά τήν πλουσιότερη ἀναβίωσι  τῆς γιορτῆς τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιά τήν εὓρεσι τοῦ τρένου πού ὀνόμαζαν Βαβάρα καί που δικαιωματικά ἀνήκει στό χωριό μας.
Μία ἰδέα ἦταν να φτιάξουμε μνημεῖο στήν πλατεῖα τοῦ χωριοῦ πού να θυμιζει αὐτούς πού  σκοτώθηκαν μέσα στό ἒργο μαζί μ'αυτούς πού ἒφυγαν ἀπό τήν ζωή κτυπημενοι ἀπό τήν ἀρρώστια τῶν μεταλλείων.
Ζοῦμε βέβαια σέ ἓνα μεταβατικό στάδιο μεγάλων ἐξελήξεων στή Ἑλλάδα καί στόν κόσμο. Δέν ξέρουμε τί θά ἒρθει . 
Ἀλλά δέν εἶναι ἂσκημο να συντηροῦμε τήν ἰδέα τῆς μελλοντικῆς ἐπαναλειτουργίας τῶν γραμμῶν, με το τρενάκι να κανει τουριστικες διαδρομές μέσα στό μεγάλο φαράγγι πού ξεκινᾶ ἀπό τήν παραλία καί φθάνει ὡς τόν παλιό οἰκισμό τῶν Μεταλλείων, ὃλα αὐτά μέσα σε πλαίσια μουσείου καί φύσεως. 
Θά εἶναι ἓνα καλό δῶρο γιά τίς νέες γενιές...